noord vietnam

Noord vietnam
Hanoi

Ik landde vanuit manila in ho chi minh city. Hier had ik 1 en een half uur de tijd om mijn aansluitende vlucht te halen. Geen probleem zou je zeggen, MAAR wel als je moet uitchecken, je tas moet halen, in moet checken en het ergst van alles je visa on arrival regelen. Na wat geren en geregel kwam ik precies op boarding tijd aan bij mijn gate. Hier had ik mijn vlucht naar Hanoi. 
Eenmaal geland in Hanoi was het tijd om te zien hoe ik bij het guesthouse kwam. Er kwamen natuurlijk weer verschillende taxi-chauffeurs op me afgerend, maar dat zag ik niet zo zitten. Na wat rond te zoeken vond ik een minivan vol met locals. Voor een klein prijsje kon deze mij voor mijn guesthouse afzetten. Fiona had al een kamer geregeld. Heerlijk om zo een land binnen te komen.

Zoals ik eerder al vaker heb vermeld, zijn wij beide niet zo van de grote steden. Gelukkig heeft Hanoi dit een beetje veranderd. Het had een gezellige sfeer en je kon veel te voet bezichtigen. Op de eerste avond zijn we een rondje gaan lopen. We kwamen in een 'feest' straat met een mix van locals en toeristen. Hier waren verschillende eettentjes, 'cafeetjes' en shishabarren. Het waren niet echt barren en cafe's, want alles gebeurde op straat. Op 3 verschillende plekken hebben we gezeten, en 3 keer moesten we opstaan en naar binnen gaan omdat er politie aankwam. Het bleek dat ze veel meer tafels buiten hadden staan dan ze daadwerkelijk mogen hebben. Niemand klaagde en volgde netjes de instructies op. Heerlijk om te zien hoe makkelijk het kan zijn.

We waren vroeg op vandaag en gingen voor een ontbijtje. Hier kwamen we aan de praat met een man over motors. Wij wouden graag een motor kopen en hij wist de perfecte plaats om dit te doen. Het was wel 8 km uit het centrum, maar de eigenaar van de motorwinkel zou onze taxi betalen om te komen kijken. Goede deal!!
Eenmaal aangekomen was er een groot assortiment voor 2de hands motors. Mijn oog viel meteen op een blitse oranje honda win. Ik probeerde hem uit en kreeg de vraagprijs van 270 dollar. Mijn maximum was helaas 250 dollar, en als ik iets in mijn hoofd heb dan blijft dat ook. 'Helaas' was dit ook zo met de blitse motor die ik nu niet meer kon krijgen. Maar met het motto alles is mogelijk stapte ik naar de man toe en deed mijn verhaal. Ik zou goede reclame voor hem maken en uiteindelijk reed ik met mijn eigen nieuwe racer de winkel uit. Wat een gevoel. Een eigen motor in Vietnam/Azië. ONBESCHRIJFELIJK. 
Dit moest gevierd worden natuurlijk. Fiona had ook een scooter gekocht. Op naar de winkel dan maar. 2 budget backpackers die iets willen vieren. Waar zal dat op uitdraaien. We liepen de winkel uit met de goedkoopste rode wijn die we maar konden vinden. Deze was achteraf trouwens nog helemaal niet slecht. Het avontuur kan beginnen, maar eerst vroeg het bed in. 

Daar gaan we dan vroeg in de morgen. Tassen gepakt en naar onze nieuwe racers om een goede manier te vinden om onze tassen op de motors te binden. Dt was gelukkig al snel gedaan, waardoor we vroeg konden starten. We starten in het hart van Hanoi, wat natuurlijk niet het leukste is. Drukke volle straten zonder enige regel. Na ons hier uiteindelijk doorheen geknokt te hebben gingen we op weg naar Hoa Binh. Dit was een plaats die iemand mij had door gekregen. Ofja: Hoa Binh is zowel een district als een stad. Wij gingen voor de stad, maar nadat we ons guesthouse hadden gevonden en betaald, kwamen we erachter dat dit niet de plaats was die bedoeld werd. Maar ja, laten we er het beste van maken. We pakten opnieuw onze racers en reden door de stad om deze te verkennen. We kwamen bij geweldige achterbuurten en mooie uitzichten. We reden blind overal de zijweggetjes in, tot we op een gegeven moment helemaal verdwaald waren in een plaats waar niemand engels praat. Met handen en voeten kon een man mij uiteindelijk uitleggen waar de brug was. Hier zijn we dan ook maar vanuit gegaan en we hadden de weg terug gevonden. 
Etenstijd. Op naar het water om een plaats te zoeken voor te eten. We lopen een 'restaurant' binnen en vragen om eten. Je raad het al, ook hier geen Engels. De man in het restaurant kijkt me aan en zegt: BEER!! Dit was schijnbaar het enige woord engels dat hij kon :P Een paar seconde later zien we een meid met borden vol eten lopen en we besloten gewoon te gaan zitten en af te wachten wat er zou gebeuren. Om te beginnen kregen we een krat halve liters bier naast onze tafel. Daarna kregen we wat bladeren en in bladeren ingepakt vlees. Ik kon het natuurlijk niet laten om het te proberen, maar heb nog steeds geen idee wat ik heb gegeten. Daarna kregen we noodles met met wat groenten en vlees. 
We probeerde op het einde van onze maaltijd te schatte wat we moesten betalen. We hadden 2 have liters bier, bladeren, vlees in bladeren gerold en noodles. De prijs was nog geen 3 dollar totaal. Eindelijk weten we dus wat de echte Vietnamese prijzen zijn. 

De volgende dag plande we dan toch naar de plaats in hoa binh district te gaan wat ons was aanbevolen. Deze plaats heet Mai Chau. Na opnieuw een schitterend weg door de bergen te hebben gehad kwamen we in de plaats aan. De reis was maar 55 km, en bij aankomst was het lunchtijd. Zelfgemaakte sandwiches met kaas, komkommer en een hoop chili.  Er was slecht weer op komst. Snel zoeken naar een guesthouse, wat helaas niet zo makkelijk was als verwacht. We startte buiten het centrum. Hier komen we bij verschillende guesthouses binnen die met belachelijke prijzen kwamen.
Bij aankomst in centrum zagen we een bord met guesthouse. Dit lag vrij afgelegen van alles. Het was ondertussen al aan het regenen dus we wilde graag eindelijk ergens schuilen. Fiona kwam terug met het goede nieuws dat we een mega grote kamer hadden voor 4,50 dollar. Blij liepen we binnen. Alles hadden we. Een tv, wifi en 2 tweepersoons bedden. De hemal op aarde voor die prijs, MAAR toen. 
Tijd voor een douche. Ah shit, geen water. Even naar de baas gelopen om dit probleem te verhelpen. Yes, no water. HAHAHAHA hoe vind je die. Een guesthouse hebben met alles er op en eraan, maar geen water hebben. Het leek hier de gewoonste zaak van het leven. Agjeh gelukkig zijn we ondertussen al gewend aan bucket-showers. 
Toen het droog werd zijn we een rondje gaan wandelen door de dorpjes en velden. Hier kwamen we in contact met verschillende inwoners van de kleine dorpjes die dolgraag wouden praten. Met handen en voeten natuurlijk, want Engels zat er niet in. Ik ben nu dan ook volop aan het studeren voor Vietnamees, om in ieder geval eten te kunnen bestellen en een klein gesprekje te hebben met de bewoners.
Tussen de dorpjes door waren enorme velden waar locals volop aan het werk waren. Natuurlijk hier wat prachtige plaatjes geschoten en volop genoten.
In de avond nog even wat gaan eten en mijn Vietnamees op de proef gesteld. We kregen eindelijk het eten dat we graag wilden hebben. Mijn Vietnamees wordt steeds beter :D:D

Weer vroeg het bed uit. Tijd  voor het nieuwe avontuur. Eerst een 70 km lange rit naar Moc Chau: Waar alles om thee gaat. Dit sprak ons wel aan. Ik kan het wel blijven zeggen, maar alweer na een prachtige rit kwamen we in Moc Chau terecht. Het was een klein 'stadje' met verschillende thee huisjes. We stopte bij een. Voordat we ook maar iets gezegd hadden stond de thee al voor onze neus. Schijnbaar is het normaal om hier iets eten te bestellen en de thee is dan gratis. Aangezien Fiona vegetarisch is en het restaurant niets vegetarisch had, konden we geen eten bestellen. Wel hadden we de thee al, dus deze hebben we dan ook gedronken. We liepen naar de eigenaar om te betalen, maar dit was niet nodig. De thee was van het huis en we konden weer verder gaan. 
We hadden gehoord dat er een geweldige waterval in deze plaats lag. Hier zijn we dus naartoe gereden. Na een flinke klim naar beneden, gingen we op zoek naar de waterval. Tevergeefs, want er was geen waterval. De rivieren lagen droog en je kon de afdrukken van het water van de waterval op de stenen zien. We waren helaas in het foute seizoen hier.
In het thee huis hadden we al besloten om verder te rijden naar Son La. Deze plaats was zo'n 115 km van Moc Chau. Dit was gelukkig een goed berijdbare weg. Toen we net vertrokken uit Moc Chau, reed Fiona voorop. Ze reed een stoplicht voorbij net op het laatste moment. Even vol gassen dus en proberen net oranje te halen. Shit rood. FUUTFUUUUUTTT, klonk het van de kant. Oeps, politie. Ik reed naar hem toen, hij keek me aan en lachte. Ik mocht gewoon verder rijden. Dit was waarschijnlijk omdat hij geen Engels kon. 
Ergens midden in deze rit was een grote stad. Aangezien ik er niet van houd om achter iedereen aan te rijden, ben ik op eigen houtje lekker door gereden. Ik vond het heerlijk, maar helaas vond Fiona dit minder leuk. Na 20 minuten te hebben gewacht kwam ze me tegemoet. Ik zag al dat ze niet blij was en dat bleek ook wel toen ze me aanreed. hahahah.. Niet bewust, maar ze was even in haar eigen wereld en vergat te remmen. Hierdoor moest ik mijn motor opvangen en viel deze net naast mijn voet. Agjeh, een kleinigheidje hou je altijd. Ze was er zelf erg van geschrokken. 
Nog een klein stukje rijden en we waren in Son La. Een stad met een mooi aangekleed centrum. We hadden ons guesthouse gevonden, maar we wilde niet betalen EN ons paspoort daar laten. Later blijkt dit normaal, maar we zijn dus vertrokken. We kamen bij een hotel uit dat 15 dollar per nacht vroeg. Na wat onderhandelen konden we een mooie kamer krijgen voor 7 dollar.
In de avond even rond getoerd en een hapje gegeten. Ook hier weer even mijn Vietnamees bij gespijkerd en weer kregen we het eten dat we graag wilden.

Opnieuw weer vroeg het bed uit en vertrekken dachten we. Niet dus….. De eigenaar van het hotel zei dat we een afstandsbediening hadden gestolen. Ik heb mijn tas voor hem neer gegooid en vertelde hem dat hij kon beginnen met zoeken. Na 3 seconden konden we het pand verlaten zonder problemen. :D
Daar zaten we dan weer op onze motors. Klaar voor een nieuw avontuur. Ik heb de eer om alles te mogen 'plannen' in deze trip. Laat ik nu niet zo'n voorstander van plannen zijn en vooral een voorstander van niet-toeristische routes. De reis kon via de highway, maar ook via een shortcut door de bergen. Hmmm.. waar zal ik toch voor gekozen hebben. Ook de shortcut was trouwens nog 220 km lang.
In de shortcut waren zanderige wegen en een hoop hobbels. Dit was wel een behoorlijke uitdaging, maar wat werden we verrast met schitterende uitzichten en geweldige dorpjes. De inwoners van de dorpjes waren totaal niet gewend aan toerisme. We kregen vele vragen en mensen bleven maar in Vietnamees praten in de veronderstelling dat wij dit konden verstaan. De kinderen snapte dit beter en wiste op zijn minst een vriendelijke bescheiden hallo te zeggen. Na vele stops leek de weg niet op te houden. Gelukkig kwam op mijn google maps het einde in zicht, maar voor dat zover was mochten we nog even om alle werkzaamheden aan de weg heen. Grote machines die bestuurd werden door onoplettende mensen. Haha.. heerlijk toch.
Sapa was nu niet meer ver. Een kleine 25 km van ons vandaan. Zo gedaan zou je zeggen, maar we moesten over de piek van een berg heen. Onze motors hebben niet zoveel power dat je dat zomaar even doet. Als we 20km per uur haalde mochten we blij zijn. Het begon al laat te worden en we hadden al een lange rit achter de rug. Gelukkig was het tijd voor de afdaling. Met een schitterend uitzicht heb ik mijn camera even omgebouwd tot een go-pro en mooie video's gemaakt. 
Eindelijk in Sapa, waar een man meteen naar ons toe kwam voor een kamer. De kamer was 12 dollar met ontbijt. Ik vertelde hem 7 dollar was het maximale wat we willen besteden en hij ging akkoord, maar dan wel zonder ontbijt. Prima, laten we eens gaan kijken hoe het uitziet. Een paar 100 meter uit het centrum te hebben gereden, kwamen we bij het hotel. Het waren mooie nieuwe kamers met een regendouche en een heerlijk bed. Ook hadden we een balkon wat precies de bergen inkeek. We waren het al snel met elkaar eens om deze kamer te pakken en om hier ook een dagje rust aan te plakken. 
's Avonds kon Fiona eindelijk blij worden. Na dagen gezeurd te hebben over Italiaans eten, waren hier zo'n 4 Italiaanse restaurants. Een pizza met een biertje om de dag af te sluiten.

Ons rustdagje in Sapa. 
Wat is rust kan ik het best eerst vragen. We startte op de motor om een waterval te bezoeken. De silver waterfall (zoals deze genoemd word) was ontzettend hoog en kwam vanuit het topje van de berg. Een kleine klim om daar te komen. Een paar mooie plaatsjes geschoten en weer naar beneden. 
Op naar de love waterfall. Eenmaal aangekomen bij deze waterval werd er 5 dollar entree voor ons samen gevraagd. Begrijp me niet verkeerd, maar voor hier is dat erg veel. Zeker als je niet weet wat je gaat zien en in je achterhoofd een waterval zonder water hebt. We zijn hier dan ook niet naar binnen gegaan aangezien er genoeg andere dingen te doen waren.
We maken een kleine wandeling en komen in de buurt van een dorpje. Leuk om dat te zien. Zo'n 100 meter voor het dorpje was de entree. SERIEUSSS… entree voor in een dorpje te lopen. Gekkenwerk. In mijn 7 maanden reizen heb ik gelukkig 1 belangrijk ding geleerd. Er is bijna altijd een weg waar je niet hoeft te betalen. Even rondgelopen tot we bij een zand weggetje uit kwamen. Deze kwam precies in het dorpje uit. Hier even genoten van de waterval en over wat stenen gesprongen om te kijken hoe de kinderen in het water aan het spelen waren. We werden al snel gevolgd door een hoop andere toeristen, wat helaas de pret een beetje bedierf. 
Een hoge klim terug en genoten van een mooie zonsondergang op ons balkon. Uitgerust en wel nog even genieten van dit heerlijke bed. 

Vandaag zou een korte dag zijn.
We zouden naar Lao cai gaan. Dit ligt zo'n 40 km van Sapa af. Weer een winderige bergweg en na iets meer dan een uurtje waren we daar. De stad zag er enorm saai uit dus hebben we besloten om verder te gaan naar de volgende plek. Met de gedachten dat we niet ver hoefde te gaan waren we vrij laat vertrokken. Mijn gedachte was dus uitkomen in Pho Rong. 
We straten goed. 2 Wegen om te kiezen. Laat ik nu 'per ongeluk' net de minder goede weg pakken. Alles ging goed tot we over een spoorbrug moesten rijden. Fiona bleef met haar wiel haken in de rails, waardoor ze viel. Niets aan de hand met haar, maar de scooter had wat schade opgelopen. Afjeh, niets aan de hand met haar is ook niet helemaal waar. Ze was al de hele dag wat humeurig, en de val heeft dit nog eens extra versterkt. HAPPY ME.. NOT.
De scooter even recht gebogen en weer verder. We kwamen na 120 km uit in Pho Rong, waar geen zak te doen is. Wel vonden we een slaapplek.
Voor de verandering hebben we 's avonds maar weer eens noodles en rijst gegeten. 

Doordat we de voorgaande dag een beetje uit de richting waren gegaan moesten we dit vandaag rechtzetten. Laat ik na zo'n 60 km nu net de foute afslag pakken. Hier kwam ik ook pas na 30 km achter. Omdraaien en weer voor een shortcut gaan. Dit zou vele km minder zijn, en dat was het. MAAARRR het was een grote zanderige en modderige weg. Het begin ging nog wel, maar na zo'n 10 km kwam de eerste waterplas. Dit was een weg die nauwelijks bereden werd, en we kwamen op plaatsen waar ik zeker van weet dat ze nog nooit een toerist hadden gezien. 10 tallen mensen staarde ons aan, lieten spullen uit hun handen vallen en keken stom verbaasd op het moment dat we hen passeerde. Het leek of ze nog in de oorlogstijd leefde en ze flink de pik hadden op blanke mensen, maar met een vrolijke lach kom je ver. Zo kwamen we steeds meer mensen tegen die vrolijk terug lachte en zwaaide. 
Daar waren we dan. weg/rivier/weg. Hoe kom je van weg naar weg. Door de rivier natuurlijk. Ik heb beide motoren door de rivier gereden, omdat Fiona het niet aandurfden. Ook had ik verschillende lokale toeschouwers die mij 'goede' moed inspraken. Althans, dat denk ik want ik kon ze niet verstaan. Na beide motoren veilig aan de andere kant te hebben gebracht kreeg ik een dikke duim van een van de toeschouwers. Die heb ik me natuurlijk even in de pocket gestoken.
Eindelijk kwamen we weer op een gewone weg uit, waar we meteen werden geroepen door een groepje mensen. Natuurlijk hadden we dorst en stopte we. We kregen meteen een stoel aan hun tafel aangeboden en het eerste wat gebeurde was dat ik een baby op mijn schoot 'gegooid' kreeg. Niet letterlijk gegooid natuurlijk, maar zo voelde het wel. Hup, lachen voor de foto. Dit gebeurde zo'n 10 keer met verschillende kinderen.
Even later zat er een gast op mijn motor. Als een klein kind was hij aan het spelen, alleen de racegeluiden miste nog. Hij schoof later ook bij aan de tafel en wierp een blik op mijn camera die ik net had neergelegd. Nog geen 2 seconden letter had hij hem al te pakken. Hij begon de foto's te bekijken en maakte er verhalen bij. Na een paar foto's te hebben 'verwoord' had mijn camera de aandacht van zo'n 6 mensen tegelijk. Lachen, gieren, brullen tot we op de klok keken. We waren te tijd helemaal vergeten. Het was al 5 uur en we hadden nog 70 km te gaan tot we eindelijk weer bij een plaats met guesthouses uitkwamen.
Krap in tijd. Zo krap dat we nog maar eens een foute afslag pakken. Om 7 uur, pikkedonker, stond Fiona stil. De benzine was op. Ik heb even gerammeld met de scooter waardoor hij toch nog even mocht starten. Gelukkig haalde we het tot het volgende plaatsje. De laatste meters tot de benzine hebben we moeten lopen. Alsof het allemaal al niet *** genoeg was, brak ook nog eens mijn slipper. 
Scooter gevuld, schoenen aan en weer verder. In het donker in de bergen. Dit is niet iets wat ik kan aanraden, maar het was niet anders. Na zo'n 10 km bereikte we de stad Na Hang. Snel een guesthouse gezocht en genoten van de rust.

Vandaag was weer zo'n dag. Een 'korte' dag. 70 km naar ba be national park. Laten we nu weer eens de foute weg pakken hahahaha. Kan toch niet !!!
Daar reden we dan midden in de bergen. Alweer? Ja alweer ;( 
De wegen waren erg goed, tot dat… Ja hoor weer wegwerkzaamheden. Om een lang verhaal kort te maken. We moesten weer over de piek van een hoge berg en de weg was bestrooid met grote stenen voor de wegwerkzaamheden. Daarbij was Ba be national park op de zelfde hoogte als waar we vandaan kwamen. 
Eindelijk, we zijn over de berg heen. Google maps gaf aan dat we in het national park waren. Gaf dat even een lekker gevoel. Hup hup, gas geven en naar onze bestemming. Shit… een rivier. We konden de weg bijna aanraken, maar er was geen mogelijkheid om naar de overkant te komen. Dit betekende dat we ongeveer 30 km om moesten rijden om aan de andere kant van de rivier te komen XD
Eindelijk kwamen we aan bij de Ba be ingang. Hier betaalde we de entree en we konden naar binnen. Eerst volgde we de borden van Ho Ba Be. Toen we dat deden kwamen we opnieuw bij water uit, waar zo'n 20 mensen ons omsingelde om een boot te pakken. Even de map bekeken en omgedraaid. We zijn om het meer heen gereden en kwamen bij een dorpje uit. Hier vonden we een leuke home-stay bij een geweldige familie. De kamer was basic, maar het eten en het uitzicht was perfect.

In de ochtend was het tijd om het national park rond te gaan. Maar eerst ons even volproppen met pannenkoeken. Dat is weer eens wat anders dan een noodde of rijst ontbijt :D
Tijd om rond te gaan. We wilden graag de waterval zien. Na 8 km rijden kwamen we aan bij deze prachtige waterval. Ik ben de waterval gaan beklimmen van beneden tot boven. Ik blijf toch maar een hyperactief kind :P:P
Na de waterval de spullen opgehaald en op weg naar de volgende plaats. Om hier te komen mochten we nog even het hele national park afrijden. Het was mooi, maar ik moet zeggen: als het een national park is vanwege de natuur, dan is heel noord-vietnam een national park. 
Op naar bang lung. Dit zou onze eerste stop worden. Eindelijk hadden we de goede weg te pakken. Aangekomen in Bang Lung bleek er helemaal niets te zijn. Het was een saaie plaats. We zijn even over de markt gelopen en zijn daarna weer op onze racers gesprongen. 
Het is bijna tijd voor de kust, dus rijden we zover mogelijk naar het zuiden. We wilden niet naar Hanoi, omdat het erg druk is. Nu belandde we in Thai Nguyen, wat niet veel verschil is. Druk en vreselijk verkeer. Gelukkig vonden we snel een guesthouse en zijn we meteen gaan eten. We vonden een restaurant waar we zelf konden aanwijzen wat we te eten wilden. Ik had rijst met een hoop groente en varkensvlees. Dit koste samen met een halve liter bier 1,50 dollar. Het was de beste maaltijd die ik tot nu in Vietnam heb gehad.

Dit was allemaal noord van Hanoi. Het noorden loopt verder door, maar die verhalen komen later.
Noord-Vietnam mag ik toch zeker bij mijn favorieten plaatsen!!