java, lombok, bali

Java

Het was vandaag mijn verjaardag. Deze dag was gevuld met reizen naar het buureiland Java. We hadden een busje van Lovina naar de ferry, waar we bijna meteen op de boot konden stappen. We belandde in Bangywangy, waar we nog niet echt idee hadden wat we moesten doen. We wilden graag de vulkaan Kawah Ijen beklimmen, maar het leek dat er niet echt plaatsen waren om te verblijven. We pakte een Bemo naar het centrum. Na uren rondlopen in het plaatsje hadden we nog niets gevonden. Geen travel agency of hotel. Het was erg warm en we liepen als enige toeristen rond in dit plaatsje. Op een gegeven moment waren we het zat en hebben we maar weer een bemo hebben gepakt. We kwamen bij een toeristen centrum terecht die vervoer naar Kawah Ijen kon regelen. Deze plek had ook de mogelijkheid om een hotel te boeken. Alles leek toch goed te komen, ook al was de man van het toeristen centrum een vieze gast. Hij probeerde ook Nederlands te spreken, wat echt verschrikkelijk klonk. 
De man had een crash op mam, en liet dat maar wat graag horen. Pap was opeens een onzichtbaar persoon geworden, en hij bleef maar doorgaan met zijn leipe praatjes. We hadden het allemaal wel gezien met die gast. Op naar het hotel en hopen dat we hem niet meer zien. 
We hadden maar een kamer gepakt, omdat we om half 1 's nachts werden opgehaald om naar de vulkaan te gaan. Dit was natuurlijk een erg lange tijd om te vullen in een plaatsje waar niets te doen is. Het scheelde wel nog dat we een zwembad in de tuin hadden :P. 
Half 1, tijd om te gaan. We stappen in de jeep, waar ik ook meteen in slaap ben gevallen. Van pap en mam hoorde ik dat het een verschrikkelijke rit was geweest, maar daar heb ik lekker doorheen geslapen.
Ik denk dat we rond een uur of half 3 begonnen te lopen. We hadden lekker warme kleding aan, wat ook wel nodig was. Het was behoorlijk koud om de klim te beginnen, maar al snel werd het warmer doordat we de hele tijd in beweging waren. We liepen samen met een van de lokale zwaveldragers. Dit was een hele toffe gast. De vulkaan was ontzettend stijl, waardoor pap en mam soms erg moeite hadden met de klim. Ze waren zeker niet de enige!! Gelukkig was onze lokale zwaveldrager erg geduldig en behulpzaam, en heeft hij vooral pap erg goed door de wandeling heen getrokken. 
We kwamen uiteindelijk bij de top, waar ook de krater was. Op een bord stond aangegeven dat je niet alleen naar beneden mocht. Het was ongeveer een 400 meter diepe en zware klim. de traptreden waren niet echt traptreden, waardoor pap en mam hebben besloten boven te blijven. Ik ben samen met de zwaveldrager naar onder gesprint, en ja hoor, het was een vrij gevaarlijk pad. Eenmaal beneden kon in niet geloven wat ik zag. Ik kon ongeveer in de krater staan, natuurlijk wel met een gasmasker. De zwaveldrager rende de hete krater in, om hier de zwavel uit te beitelen en uit de krater te trekken. Wat een ontzettend zwaar werk. Ook was het onmenselijk om het blauwe vuur te zien. Dit vuur liep uit in een soort van knal-blauwe waterval. Door de wind werd zo nu en dan de rook weggewaaid, waardoor ik hier een perfect zicht op had. Helaas was het erg moeilijk om hier een mooie foto van te knippen, omdat het donker was en het vuur bleef bewegen. Ik heb natuurlijk wel een rits foto's gemaakt om pap en mam te laten zien wat ik had gezien.
Na een behoorlijke tijd beneden te zijn geweest, ben ik met de zwaveldrager weer naar boven gelopen. Hij droeg zo'n 80 kilo op zijn schouder in houten mantjes. Per kilo kreeg hij zo'n 1000 roepia, wat omgerekend ongeveer 7 eurocent is. Gelukkig voor hem verdiend hij nu wel wat meer door de toeristen. Dat mag ook wel als ik kijk naar zijn schouders. Deze zagen er echt NIET gezond uit.
We kwamen terug boven, waar pap en mam aan het wachten waren. Natuurlijk heb ik met plezier mijn hele verhaal verteld, zodat ze het toch ook een beetje meemaakte. Nu was het wachten voor de sunrise, wat erg lang duurde omdat we omringd waren door bergen. Na een tijdje werd het eindelijk duidelijk waar we waren en hoe alles uitzag. Dit was 's nachts natuurlijk niet te zien. We keken over een prachtig meer uit met de krater aan de voorzijde. Moeilijk om uit te leggen, dus het is makkelijker om dit op de foto's te bekijken. De terugweg was gelukkig makkelijk, waardoor we vrij snel beneden waren. Hier stond onze chauffeur te wachten. Ik heb uiteindelijk niets kunnen vieren voor mijn verjaardag, maar had me geen betere verjaardag kunnen wensen. En wat heb ik respect voor pap en mam die 's nacht deze berg hebben beklommen!!!

We kwamen terug bij het hotel en hadden nog geen idee waar we die dag naartoe zouden gaan. We vonden gelukkig een kleine travel angency waar we een nachtbus naar Surabaya konden krijgen. De bus vertrok om 9 uur, dus hadden we alweer een hele dag om te vullen in dit saaie stadje. Ik probeerde met het hotelpersoneel te regelen dat we de kamer konden aanhouden voor een normale prijs. Deze waren helaas niet zo economisch ingesteld, waardoor we eindigde zonder kamer. We mochten wel gebruik van het zwembad maken, maar het beloofde een laaaannnge dag te worden.
We hebben nog even lekker gezwommen, totdat het uiteindelijk ontzettend hard begon te regenen. Alsof het nog niet erg genoeg was :P:P
De dag gevuld met niets doen en gelukkig kwam de bus wat eerder bij ons hotel. Het was lokaal transport, maar ik heb nog nooit zoveel plaats gehad in een bus hier. We konden bijna languit liggen.

We belandde in Surabaya, waar we eigenlijk er vanuit gingen dat dingen hier soepeler zouden verlopen. Ik liet ons afzetten bij een guesthouse, dat helaas helemaal vol zat. Het avontuur kon weer beginnen. Het was 6 uur 's morgens en we mochten op zoek naar een kamer. Na letterlijk uren te hebben gezocht zijn we naar het trein station gelopen om hier een trein te krijgen naar Yokjakarta. Natuurlijk zat het geluk weer niet echt aan onze kant en was de trein volgeboekt. We hebben toen wel maar meteen de kaartjes voor de volgende dag besteld. We gingen uiteindelijk maar naar een van de eerste hotels die we hadden gezien terug. Het was een 'dure', maar erg luxe kamer. Die hadden we uiteindelijk ook wel nodig, omdat bleek dat oom Surabaya een erg wazige stad was. Mensen keken ons agressief aan, waardoor we ons niet erg welkom voelde. Natuurlijk laten we ons niet gek maken en zijn we voor een wandeling gegaan. Ik zeg wel dat we ons niet gek laten maken, maar het plezier verging ons snel. De hele stad bleek een beetje dit zelfde sfeertje te hebben. 
's Avonds gingen we eten bij een van de meest lokale plaatsen die je kon vinden in Surabaya. Ik zei nog tegen mam: Wedden dat hij ons veel te veel laat betalen.
En ja hoor, het eten was op en daar kwam de rekening. Ongeveer 100.000 roepia vroeg hij, waarna we meteen zeiden dat dit niet kon. Na wat gebrekkige Engelse discussies wou hij niet bijgeven. Ik duwde hem 50.000 in zijn handen en stond op. Hij nam hier natuurlijk ook genoegen mee. Hebben pap en mam dit ook eens meegemaakt xD. Ze worden wel meteen getest op hun die-hard backpacker skills. 

De volgende dag opstaan met een lekker ontbijtje, waarna we bijna meteen naar het treinstation moesten lopen. Hier kwam een security ons meteen te hulp. Hij leidde ons door de mensen massa heen naar de wachtplaats. Het was ontzettend chaotisch, maar gelukkig gingen de deuren van de wachtkamer al snel open. We moesten over 3 sporen lopen lopen om bij onze trein te komen. Gelukkig ging het erg makkelijk en was alles duidelijk aangegeven. In de trein konden we nog genieten van de mooie uitzichten over de rijstvelden. Ofjeh, pap en mam hebben er van genoten terwijl ik film aan het kijken was op mijn laptop :P

Na een aantal uurtjes kwamen we aan in Yogjakarta. Pap en mam waren natuurlijk nog niet zo gewend aan de backpack, en zeker niet in kleine ruimtes. Het was dus een beetje moeilijk om deze snel om te krijgen, maar gelukkig waren er verschillende locals die kwamen helpen. Zo kwamen we dus op tijd uit de trein. 
De regio die we wilden bezoeken was op loopafstand. In deze regio zouden erg veel accommodatie zijn. Wat we niet wisten was dat er een lang weekend was voor Indonesiërs, waardoor zo ongeveer alles vol was. Hierdoor kregen we een familie kamer voor veel te veel geld. 
Gelukkig was er een troost. Dit was dat we eindelijk een biertje konden vonden om te proosten op mijn verjaardag. Dit deed wonderen voor mijn slechte zin :P

De volgende dag wilde ik graag kijken voor een andere kamer. We vonden 2 kamers, maar wel beide in een ander guesthouse. We hebben er voor gekozen om deze maar te pakken, waar we uiteindelijk ook zeker geen spijt van hadden. Helaas was de kamer van pap en mam wat minder dan die van mij, maarja een kleinigheidje houd je altijd!!
Tijd om weer eens eindelijk een leuke wandeling te maken. We liepen richting het waterpaleis, wat helaas niet zoveel voorstelde. Het was wel erg mooi om in de ondergrondse tunnels te wandelen. We waren hier al vrij snel uitgekeken, en gingen door aan onze wandeling.
Ons volgende punt wat we graag wilde zien was de vogelmarkt. Deze leek op de kaart erg dichtbij te zijn. Helaas zijn ze in Azië niet zo goed met het maken van mappen op schaal, waardoor we erg lang hebben gelopen. Dit maakte gelukkig niet uit omdat we nu wel echt door de authentieke gedeeltes liepen en ook alles op ons gemak konden bekijken. Helaas kwamen we erg laat aan bij de vogelmarkt. Het was ongeveer 5 uur en de meeste verkopers waren de kraampjes aan het sluiten. Gelukkig hebben we wel nog iets van de verkoop meegekregen. Zo zagen we kuikentjes in alle kleuren, 100den verschillende soorten vogels, cavia's, konijnen, reptielen en nog veel meer. Deze werden met zo'n 10 in een kooitje geplaatst waardoor ze niet echt bewegingsruimte hadden. Het was heel tof om zo'n markt te zien, maar ook erg zielig voor de arme diertjes.
We hadden al erg veel gelopen vandaag en het zou al snel donker worden. We hebben 2 soort van bakfietsen gepakt en zijn daardoor terug gebracht. Erg leuk natuurlijk om op die manier de stad te zien. De fietsers hadden het wel erg zwaar, maarja je moet iets doen voor je geld toch. 

Laten we naar het kraton gaan, dachten we. Dit staat erg hoog aangeschreven en er zou ook nog eens traditionele dans zijn vandaag. Bij aankomst bleek het kraton meer een heel slecht museum te zijn, met verhalen over koetsen en dergelijke. Simpel weg niets voor ons. Gelukkig was het dansen wel erg leuk om te zien. Het waren grote groepen met mensen van alle leeftijden die samen een dans deden voor de keizer.
Voor de rest hadden we zo'n beetje alles gezien rondom de plaats, dus zijn we terug gegaan naar mijn guesthouse. Hier hebben we een beetje de planning bekeken en een vlucht geboekt naar lombok.

De hel kan gaan startten. Op naar het immigratie kantoor van Yokjakarte. Ik pakte de bus en liep het laatste stukje naar het kantoor. Ik liep de deur binnen, waarna ik eigenlijk meteen al uitgezet werd. Ik had een hemdje aan, en daar mocht ik niet mee naar binnen. Met tegenzin liep ik naar buiten en ben ik op zoek gegaan naar een winkel. Ik kwam op een markt en kocht me een bloesje. Daarna liep ik terug naar het kantoor. Volgens de vrouw was alles prima nu, maar toen kwam er een andere gast aanlopen die mij duidelijk niet kon uitstaan. Hij vertelde dat ik ook een lange broek en schoenen aan moest. Ik keek eens naar hem en zag dat hij zelf ook flip-flops droeg. Ik gooide de formulieren op de balie en wou weg lopen. De vrouw riep me terug en zou een goed woordje voor me doen bij de officier. Het was al duidelijk voor haar dat ik maar 3 dagen de tijd had. Na lang wachten mocht ik dan eindelijk naar de officier met mijn korte broek en flip-flops. Hij keek me eens aan en lachte vies. Hij vroeg hoelang ik nog in Yogjakarta verbleef, waarop ik antwoordde dat ik nog 3 dagen hier was. Dit zou normaal genoeg zijn, maar deze man lachte nog eens vies naar me. Hij vertelde me met een vieze grijns op zijn smoel dat het 'helaas' 4 dagen zou duren. Ik heb van boosheid de formulieren zijn kantoor in gegooid en heb snel de bus terug gepakt.
Wat kan ik me toch ergere aan dit soort depressieve mensen, die waarschijnlijk vroeger zij  gepest (of nog steeds worden gepest) en dit op andere af willen reageren. Go get a life!!

Gelukkig hadden we ook weer leuke activiteiten gepland. We wilde graag beide tempels hier bezoeken. Vandaag starten we met de pramaban. We pakte simpelweg de bus naar deze tempel. Dit is een grote hindoeïstische tempel. Het is immens groot en het word ook goed bezocht. Niet alleen door toeristen, maar ook door locals. Door al deze locals duurde het tochtje erg lang, omdat we steeds op de foto moesten. Wij waren voor hen meer de attractie dan de tempel. De meeste mensen boeken een toer naar deze plek, waardoor ze beperkte tijd hebben. Gelukkig hadden wij alle tijd die we maar wilde en liepen we het hele park door. Hier kwamen we bij Indonesisch tweede grootste boeddhistische tempel uit. We waren letterlijk de enige  mensen hier en hebben dus op ons gemak alles kunne bekijken. Ook hadden we eens foto's zonder dikkop toeristen die fotobomben. 
We kwamen voor de prabanan, maar moet zeggen dat ik de boeddhistische tempel minstens zo mooi vond. Foto's zeggen maar weer eens meer de woorden!!
We liepen naar de uitgang van het park, waar mensen weer moeite hadden om gevarieerde dingen te verkopen. Zo'n 20 winkels naast elkaar die allemaal precies hetzelfde verkochten. Je kan begrijpen dat de concurrentie moordend is. Als een belabberd koor riepen ze allemaal tegelijk op ons. We zijn maar snel doorgelopen, want het is een verschrikkelijk gevoel om daar tussen te staan. Ten eerste is het heel erg om de mensen zo te zien en ten tweede is het erg pijnlijk voor je oren.
We hadden wel nog een markt te gaan. Deze hebben wel bezocht, en het bleek ook nog belachelijk goedkoop te zijn. Zo kocht ik wat Aziatische trommeltjes en kwamen we bij een 1000 roepia (€0,07) shop waar ik me 'arm' heb gekocht aan de armbandjes en kettingen. Wat voelt het toch goed om te shoppen als het zo goedkoop is.
Na een behoorlijke tijd rondom de Prabanan te zijn geweest, was het tijd om de bus terug te pakken.  

1 van de tempels hadden we nu gehad, dus vandaag was het tijd voor de volgende. Deze heet de Borobodur. De grootste boeddhistische mega tempé van de wereld die in het rijtje van wereldwonderen is te vinden. 
Wauw, wat een reuze tempel. Ongelooflijk hoe ze dit voor elkaar hadden gekregen. We liepen de tempel op om de graveringen op de muren te bekijken. Ook was er vanuit de tempel een prachtig uitzicht.
Na behoorlijk wat rondjes te hebben gelopen rond de tempel (steeds een level hoger) kwamen we op de top. Hier stonden allemaal reuzenbellen met erin een boeddha. Ik heb ze niet geteld, maar het waren er ontzettend veel. 
Het zag er prachtig uit, maar was helaas volgepropt met toeristen. Dit maakte het voor mij wel iets minder maar dat weet je natuurlijk van te voren. Ook hier kan ik weer alleen maar zeggen dat foto's meer zeggen dan woorden. 
We liepen naar de uitgang waar je meteen heerlijk een markt MOET aflopen. Er is geen andere weg uit en de mensen blijven aan je kop zeuren. Gelukkig hadden we dat allemaal snel door en zijn we in een behoorlijk tempo hier doorheen gevlogen.
Dubbele gevoelens over Java, maar ik heb geweldige dingen gezien en gedaan.
Deze avond vliegen we naar Lombok!

Lombok.

We landde in Lombok, waar we zoals gewend weer 'hartelijk' werden ontvangen door 10-tallen taxi chauffeurs. Zoals ik ondertussen heb geleerd, heb je een bedrag in je hoofd en dit roep je een paar keer hardop. Er is dan altijd wel iemand die geld wil verdienen, en dat was nu dus ook weer. Voor een leuk prijsje werden we afgezet in Sengiggi, waar we al een kamertje geboekt hadden.
Tijd om te relaxen, want morgen moet ik toch echt mijn visum verlenging gaan regelen.

Vroeg uit de veren voor mijn visa verlenging. Ik pakte een Bemo naar de stad. Eenmaal binnen ging het erg snel, maar toen. Ik had geen vliegticket en dit was toch wel een must hier. Na een goed praatje te hebben gedaan mocht ik mijn heenvlucht inleveren. Deze moest ik bij een gast aan de overkant gaan uitprinten. Helaas had ik zelf de vlucht niet geboekt en moest ik degene die het geboekt had dus bereiken. Een heel gedoe maar uiteindelijk had ik mijn mail binnen. Terug naar binnen en inleveren die handel. Binnen 20 minuten stond ik weer buiten. 
's Middags lekker een wandeling gemaakt door Senggigi en naar het strand geweest. Dit plaatsje was erg rustig vanwege het laagseizoen. Hierdoor konden we wel een goedkoper kaartje regelen naar Gili islands. We kozen voor Gili T voor de volgende dag.
De rest van de dag genoten van de happy hours met popcorn :D Happy Life!!

's Morgens stond de taxi klaar voor ons. Dit ritje duurde gelukkig maar een uurtje en we werden gedropt bij een restaurantje. Hier mochten we nog wat tijd vullen. 
Alles bleek klaar te zijn en er kwamen een deel gasten aanlopen met paard en wagen om ons naar de boot te brengen. Er vanuit gaande dat dit in de prijs zat gooide we onze tassen in de wagen. Daarna vroeg hij voor een ritje van een paar minuten meer geld als onze kaartjes naar het eiland kostte. Boos haalde ik alles weer uit de wagen. Hij begon op mij te schreeuwen. Hij dacht natuurlijk: Ow, een familie, daar kan ik wel wat geld uit trekken. Hij vertelde me dat ik niet goed bij mijn hoofd was. Dit compliment had ik toch weer even lekker te pakken. 
Toen een andere vent dit zag wou hij ons voor een normale prijs brengen. Het was voor hem het geld aannemen of niets verdienen. Slimme man dus!!
We mochten de boot in. Deze boot was vol met mensen, maar ook bomvol met eten en drinken. Lekker op elkaar proppen en binnen een half uur kwamen we op Gili Trawangan terecht.
Een gast sprak mij meteen aan voor een kamer. Dit was een toffe gast en hij was bereid een kamer te geven voor een mooi prijsje. Binnen 2 minuten stonden we dus in ons kamertje. 
Even opfrissen en tijd om het eiland te verkennen. We besliste om een rondje om het eiland te lopen. Dit duurde zo'n 2 uur, maar was erg zwaar omdat we dit op het warmste moment van de dag deden. Rondom het eiland was het erg rustig, en er was wat mooie natuur, stranden en zee te zien. Logisch natuurlijk op een eiland:P
Ook hier was het laagseizoen, waardoor je op schitterende plaatsen kon zitten met flinke aanbiedingen. Ik moet pap en mam natuurlijk wel laten zien hoe ik op budget blijf reizen… haha
We belandde op een leuk terrasje op het strand. Hier werkte leuke mensen en we hebben een hoop gelachen.

Mam is 's morgens naar de sunrise gaan kijken. Hier was ik vandaag toch iets te lui voor. Lekker een beetje uitgeslapen en blijven hangen in mijn airco. In de middag zijn we gaan snorkelen. De koralen waar niet zo mooi als verwacht, maar er waren erg mooie vissen te bezichtigen. Ook was er een klein shipwreck op de bodem te vinden. Het was een echte eiland dag. Zwemmen, snorkelen en niksen.

Omdat mam me had verteld dat de sunrise erg mooi was ben ik deze morgen wel mee gegaan. 6 uur 's morgens stonden we klaar. Vroeg, maar het was het helemaal waard. Daarna wel weer terug het bed in gedoken. 
Vroeg in de middag zijn we weer even gaan snorkelen. Mam heeft toen ook nog eens geprobeerd, naar haar horror-start. Deze keer beviel het haar een stuk beter, omdat het strand dichtbij was en je dus altijd kon zien waar je naartoe moest. 
Het was onze laatste dag op Gili en dus gingen we naar wat leuke plaatsjes terug waar we waren geweest, om hier nog even gedag te zeggen. We zouden 's avonds de sunset aan de andere kant van het eiland gaan bekijken. Ik was al eerder terug gegaan en aan de praat gekomen met wat mensen. Hier ben ik tot 's avonds blijven hangen, waardoor ik de sunset helemaal gemist heb. Wel heb ik een erg gezellig middag gehad. 
Gili Trawangan staat ook bekend als party eiland. Dit moest ik dan natuurlijk nog even uit proberen. Alleen ging ik op stap, waar ik al snel aansloot bij een groep. Hier zijn we de hele avond mee rond geweest. Waar ik niet op had gelet, was de tijd. Om 5 uur kwam ik helemaal op thuis. Dit was niet zo slim, aangezien ik de boot van 8 uur moest halen in de ochtend.

Over de reis kan ik niet veel vertellen, want ik heb vooral geslapen. Tot we in Senggigi waren heb ik vrijwel de hele reis geslapen. We moesten terug naar Senggigi om mijn paspoort op te halen. Dit ben ik dan ook meteen na aankomst gaan doen. Ik pakte de taxi en kon na 10 minuten alweer naar buiten lopen, MET mijn paspoort in handen. Eindelijk was het geregeld.
Ik moest nu nog vervoer terug regelen. Ik probeerde te liften. Ik kwam bij een Indonesisch koppel in de auto, die ik wel gewoon hetzelfde betaalde als de taxi kost. Ze probeerde gesprekken te voeren en lieten me Indonesische lekkernijen proeven. Omdat ze het uiteindelijk zo leuk hadden gevonden mocht ik al deze lekkernijen meenemen. Heerlijk toch als je zo kan rondreizen!!
We hadden echter nog steeds niet echt mijn verjaardag gevierd, dus zochten we voor een leuk restaurant waar we een beetje een speciaal gerecht konden eten. We eindigde in een 'luxe' lokaal restaurant aan het strand. Hier hadden ze ontzettend verse en lekkere vis. We bestelde dan ook allemaal een vismenu. Voor een paar euro hadden we de hele tafel volstaan. Dit was een van lekkerste gerechten die ik ooit heb gehad hier. Toch nog een beetje verjaardag gehad!!

Bali

Omdat we alleen hier terug waren gekomen voor mijn paspoort hadden we 's morgens weer vroeg een taxi richting de ferry. Het was een beetje druk op de weg waardoor we laat aankwamen. Daardoor dachten ze ons even op te jagen, maar niet dus. Lekker rustig wat eten naar en  naar ferry gelopen. Een 5 uur durende boottrip naar Bali. 
We hebben besloten meteen terug naar Kuta te gaan. Dit omdat je er alles bij de hand hebt en omdat pap en mams avontuur er alweer bijna op zat. 
We hadden nog een bezienswaardigheid te gaan. Dit was de uluwatu tempel. We hadden hier veel goeds over gehoord, maar bij aankomst was de 'tempel' niet veel groter dan een vogelhuis. Gelukkig mochten we wel genieten van een prachtige zonsondergang. Het mooiste van alles was dat er in de avond dansen was. We gingen er vanuit dat we zoveel betaalde voor de tempel, maar dit bleek voor het dansen. Ik ben blij dat we onze kaartjes nog hebben kunnen verkopen en volop hebben genoten van het prachtige uitzicht.
Voor de rest hebben we gerelaxt op onze laatste dagen. Tijd voor pap en mam om te vertrekken.

Ik verbleef nog langere tijd in Indonesië. Ik wou graag nog naar een ander eiland, maar dit bleek niet het juiste moment hiervoor. Ik ben dus nog een week in Kuta gebleven, en heb elke dag gesurft. Heerlijk gevoel dat ik vanaf de eerste keer proberen al kon staan.
Ik heb nog met een aantal Nederlanders gemeet die ik onderweg in de laatste maanden was tegen gekomen. Er is verder erg weinig te vertellen over deze week, en het werd hoog tijd om te verkassen.

Met een kater de bus in. Ongeveer een uur duurde deze verschrikkelijke rit. Daarna mocht ik meteen door de boot in, wat mijn maag natuurlijk niet veel beter maakte. Ik werd flink door elkaar geschut door de speedboot, en was dan ook ontzettend blij toen ik uiteindelijk het eiland Nusa Lembongan op liep. 
Ik kwam aan de praat met een local die voor mij wel een leuke kamer wist. Hij bracht me er gratis naartoe en ik was meteen verliefd op dit stekkie. Ik heb meteen de scooter van mijn beste chauffeur over genomen voor de komende week.
De grootste reden voor mijn bezoek aan dit eiland was dat ik weg uit de drukte was. Ook wou ik graag wat tijd voor mezelf, en die heb ik zeker gekregen.
Mijn 12 daagse verblijf op het eiland is dan ook grotendeels kort samen te vatten. De foto's zulle uiteindelijk de pracht en praal toelichten.
Dagelijks belande ik op dreambeach, gevolgd door devil tears. Dit waren beide plaatsen met erg wild water. Door dit wilde water ontstond de plaats devil tears, waar het water met grof geweld tegen de rotsen omhoog spoot. 
Dreambeach was het enige strand waar enigszins goed te zwemmen was. Je moest dan wel niet bang zijn voor flinke stroming in het water. Op een dag was een man (door zijn eigen stommiteit) 50 meter verder het water in getrokken. Zwemmen was op eigen risico, omdat er geen reddingsteam was. Het duurde dus erg lang voor dat hij uit het water werd geplukt. Toen hij aan land kwam zakte hij meteen in elkaar. Gelukkig ging daarna wel alles goed met hem.
Een van mijn andere favoriete plekjes was het eiland Nusa Ceningan. Hier kon je met je scootertje via een hout bruggetje naartoe rijden. Je rijd dus simpelweg over de zee. Op dit eiland had je 2 plekken voor cliffdiving. Helaas was het water telkens te wild wanneer ik daar kwam. Wel was het nog altijd een prachtige plek om wat tijd door te brengen. 
Gelukkig vond ik op dit eiland ook nog een afgelegen nieuw restaurant. Je kon hier voor een leuk prijsje een hapje en een drankje krijgen, terwijl je over nog een ander eiland heenkeek. Dit eiland heette Nusa Penida. 
Kortom: er waren een hoop mooie dingen om te zien. De eilanden waren maar klein dus het waren elke dag een beetje dezelfde dingen. Het eiland waar ik op verbleef heeft een oppervlakte van 8 km2. Nusa Ceningan was zelfs nog kleiner. Ik heb volop genoten van mijn verblijf hier en ik zou zo weer terug gaan.

Vanuit Nusa Lembongan ben ik terug naar Bali gegaan. Ik was een beetje laat opgestaan en moest dus snel inpakken. Ik had een paar flessen water staan en pakte er snel eentje tussenuit. Ik was op tijd voor de boot. Eenmaal in de boot wou ik een slok van mijn water nemen….. BLEUHHHH ik had per ongeluk RAKI mee genomen. Een sterke drank die ze in een flesje water stoppen. Wat was dit ranzig zo vroeg in de morgen. Ik heb het dan ook maar meteen weg gegooid.
Ik pakte maar weer een de bus naar Kuta, maar deze keer niet om daar te verblijven. Ik huurde een scooter en reed richting zuiden. Hier kwam ik uit In bingin. Ik had al van verschillende mensen gehoord dat het een erg leuke plek was. Op zoek naar accommodatie, maar alles was vol:O Ontzettend veel trappen gelopen, omdat bingin op een berg ligt, en uiteindelijk bovenaan toch een leuk plekje gevonden. Ik had uitzicht op zee en een grote kamer.
In de 4 volgende dagen heb ik mooie stranden bezocht (waaronder padangpadang) en veel gesurft. Ik moest wel erg oppassen, want het water stond vaak erg laag. Hierdoor was het een groot risico om te surfen.
Verder heb ik ontzettend veel geweldige mensen ontmoet en heb ik leuke feetjes gehad. Wat een geweldige afsluiting van Indonesië.